Jak powinno wyglądać zarządzanie ryzykiem?

W przedsiębiorstwach można się obecnie spotkać z procesem zarządzania ryzykiem. Tego rodzaju proces ma na celu określenie takich sposobów postępowania, które będą kontrolować poziomy ryzyka w organizacji.

Zarządzanie ryzykiem

Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO 31000) opracowała standardy zarządzania ryzykiem i opisała je w odpowiednich dokumentach. Znormalizowanie takich sposobów ma umożliwić każdemu przedsiębiorstwu właściwie poradzenie sobie z obecnymi albo przyszłymi problemami. Co ważne, takie standardy mogą pomóc każdej organizacji, niezależnie od jej branży, zakresu podejmowania decyzji czy etapu, na jakim się właśnie znajduje. Zarządzając ryzykiem każde przedsiębiorstwo musi zawsze brać pod uwagę różne elementy, jakie wpływają na działalność biznesową. Są to te elementy, które mają źródła w krajowej gospodarce, ale również te związane z sytuacją na świecie.

Jak wyglądają etapy zarządzania ryzykiem?

Tego rodzaju działania są w przedsiębiorstwie podejmowane w oparciu o wiele czynników. Każdy proces zarządzania ryzykiem dzieli się zaś na szczegółowe zadania – https://www.pwc.pl/pl/uslugi/zarzadzanie-ryzykiem.html . Ich najpopularniejszy podział, to ten dzielący je na cztery etapy:

  1. Identyfikacja ryzyka. Podstawą do planowania dalszych działań staje się rozpoznanie przyczyny i rodzaju problemu.
  2. Pomiar i analiza ryzyka. Sprawdzane jest tutaj prawdopodobieństwo jego wystąpienia. Przewiduje się również ewentualne, późniejsze konsekwencje.
  3. Sterowania ryzykiem i dobieranie najbardziej odpowiednich metod do jego ewentualnej redukcji.
  4. Monitorowanie i kontrola ryzyka. Na tym etapie sprawdzane jest to, czy podjęte wcześniej działania są skuteczne, to znaczy czy wprowadzają np. właściwe poprawki.

Każdy etap zarządzania ryzykiem jest procesem bardzo złożonym. W zależności od zastosowanych strategii, wykorzystuje się w nich odpowiednie techniki do określania oraz charakterystyki poszczególnych elementów. Przykładowo, w pierwszym etapie (identyfikacji ryzyka) stosuje się burzę mózgów i wywiady, a kolejny (pomiar ryzyka) to już stosowanie odpowiednich wzorów i skal do obliczania i określania poziomu zagrożenia.

Witam – finanse wstęp

Finanse nigdy nie było i na pewno nie będą miłym tematem. Każdy z nas ma czasem problem z oszczędzaniem i szuka porad i sposobów na lepszą organizacje. Chętnie powiem, pokaże albo nakieruje każdego w tej sprawie. Sam przechodziłem przez ten temat także doskonale rozumiem problem.

Jakie rzeczy należy wiedzieć na temat podatku u źródła?

Podatek u źródła to jedna z form podatku CIT, którym opodatkowuje się wypływające z kraju przelewy transgraniczne. Będą to wypłaty wynikające z takich tytułów jak: należności licencyjne, odsetki, dywidendy albo wybrane usługi niematerialne.

Kiedy należy regulować podatek u źródła?

Obowiązek poboru pojawia się wtedy, kiedy wypłacana należność zalicza się do przychodów jakie zostały wymienione w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Do tego spełnione muszą zostać także spełnione następujące przesłanki:

  • Należność wypłacana jest przez: polską osobę prawną, osobę fizyczną będącą przedsiębiorcą albo przez jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej.
  • Należność wypłaca się nierezydentowi, czyli osobie fizycznej, która nie ma miejsca zamieszkania na terenie Polski lub też podatnikowi podatku dochodowego od osób prawnych bez zarządu albo siedziby w Polsce.
  • Pobrania podatku u źródła nie wyłącza zawarta z państwem nierezydenta umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jeśli taka umowa wyłącza pobranie podatku, to płatnik nie uzyskał od odbiorcy wypłaty ważnego certyfikatu rezydencji.

Wysokość podatku u źródła

Podstawową stawką podatku u źródła jest 20% (także dla należności licencyjnych), natomiast stawka wynosząca 10% dotyczy tylko niektórych typów przychodów. Wszystko wskazane jest w art. 21 ustawy o CIT. Niekiedy podatek u źródła może być pobierany według niższych stawek. Jest to możliwe wtedy, kiedy umowa UPO jaka została zawarta z państwem nierezydenta przewiduje dla danego rodzaju przychodu zastosowanie niższej stawki podatku. Jednak wtedy wymaga się, by nierezydent udokumentował za pomocą certyfikatu rezydencji posiadanie miejsca zamieszkania albo siedziby dla celów podatkowych w tym państwie. Trzeba mieć na uwadze to, że podmiot wypłacający należności jest zawsze zobowiązany do zachowania należytej staranności podczas weryfikacji warunków pozwalających na zastosowanie stawki niższej niż przewidziana w ustawie o CIT albo na całkowite niepobranie podatku.